Teen Titans

Rachel Naprawdę starałam się skupić, bardzo potrzebowałam medytacji. Chciałam oderwać się od rzeczywistości i uwolnić od umysł od wszystkich zbędnych bodźców. Od rana odsunęłam zasłony, tak jak kazał lider, przez co w moim pokoju było niesamowicie duszno. Wszędzie unosił się uwięziony w pościelach zapach nocy spędzonej z Richardem. Nawet otwarte na oścież okno nie wniosło tu powiewu świeżości. Musiałam odetchnąć. Wbiegłam po schodach na dach, od razu łapiąc zadyszkę. Moja kondycja to żart. Oparłam ręce o kolana, próbując w tej pozycji uspokoić serce i złagodzić ból w klatce piersiowej. Wiele bym dała za możliwość skorzystania z teleportacji. Nie jestem pewna czy udałoby mi się zapanować nad sobą, dlatego wolałam uniknąć jakiegokolwiek korzystania ze swoich zdolności. Chcąc uratować przede wszystkim Tytanów, musiałam się ograniczyć. Powoli prostowałam plecy, ogarniając wzrokiem bezkres otaczającej mnie wody. Wiatr pochlastał mnie po twarzy, ciągnąc za trzepoczącą pelerynę. Jaki

Koriand’r Dłużej nie mogłam znieść samotności, ani tego jak wielka przepaść powstawała ostatnio między nami. Wczoraj Richard nie opuszczał Raven na krok, co chwile nadzorując jej samopoczucie. Czekałam do późna, co jakiś czas sunąc leniwie po korytarzach. Liczyłam na to, że wyjdzie z jej pokoju i spędzimy razem trochę czasu, ale uparcie nie chciał jej zostawić. Miałam wrażenie, że już nawet nie słuchał, kiedy starałam się mu wytłumaczyć, że przesadza i powinien dać jej trochę przestrzeni. Wcześniej chociaż karcił mnie wzrokiem za tego typu uwagi. Coraz częściej nabierałam przekonania, że to Raven jest najważniejszą osobą w jego życiu, nie ja. A ta myśl łamała mi serce. Obudziłam się przed świtem, z nadzieją, że Richard jeszcze śpi i uda mi się go zaskoczyć. Okryłam się zwiewną narzutką i wyleciałam z sypialni. Po drodze przeczesywałam palcami włosy. Tak się spieszyłam, że kompletnie zapomniałam rozczesać splątane kosmyki. Stanęłam przed masywnymi drzwiami do jego pokoju, wygładz