Rozdział siódmy

Victor

Z samego rana wsiadłem do T-car’a i opuściłem wyspę. Napomknąłem coś Dickowi o tym, że mam kilka spraw do załatwienia i raczej nie będzie mnie cały dzień. Chciałem w ten sposób oszczędzić mu czasu na namierzanie mnie w razie nagłej akcji i uniknąć zamartwiania się Star. Garfield wie tyle, ile moim zdaniem powinien wiedzieć żeby nie wszczynać awantury o ten cały wyjazd. Powoli przemierzałem ulice Jump City, aż wyjechałem z miasta.

Specjalnie wybrałem dłuższą drogę żeby mieć czas na poukładanie sobie niektórych spraw w głowie. Zerknąłem na jezdnię, świat wokół wydawał się stać w miejscu. Byłem jednym z nielicznych samochodów poruszających się po drodze. Zacząłem przeskakiwać po radiostacjach aż trafiłem na satysfakcjonującą muzykę. Taką, przy której można wsłuchać się we własne myśli.

Rozsiadłem się wygodniej w fotelu. Przede mną była długa droga, a tej nocy nie spałem najlepiej. Wspomnienia sprzed kilku lat nie pozwalały mi zmrużyć oka, a jednak właśnie zmierzałem na spotkanie z dręczącymi mnie koszmarami. I prawdopodobnie, gdyby nie beznadziejne położenie Garfielda, nigdy bym się na to nie zdobył. Nawet nie przeszłoby mi to przez myśl.

A jednak, jechałem prosto do Nowego Jorku.

 

~~~

W końcu dotarłem do celu. Przede mną rozpościerała się sieć połączonych ze sobą placówek. Wyglądało to trochę jak kosmiczne spodki z filmów sci-fi. Cały teren ogradzał płot z drutu kolczastego, na którym przymocowano miliardy czerwonych tabliczek z ostrzeżeniami.

WSTĘP WZBRONIONY.

TEREN MONITOROWANY.

OGRODZENIE POD NAPIĘCIEM.

Zatrzymałem się metr od bramy wjazdowej, z trudem nabierając powietrza. Moje zdenerwowanie właśnie dawało o sobie znać, a fakt, że zamierzałem się włamać do bazy naukowej tylko to potęgował. Spojrzałem na panel na mojej ręce i zacząłem zabawę. W krótkim czasie obszedłem ich zabezpieczenia łamiąc wszystkie szyfry. W Detroit sprawy wyglądały zupełnie inaczej, mogłem wchodzić na teren ośrodka kiedy tylko chciałem, z uwagi na moich rodziców. Tutaj nikt nie miał zamiaru przymykać oka na moje niezapowiedziane wtargnięcie. Zapaliło się czerwone światło i brama rozsunęła się przede mną przy zgrzytach i piskach. Czujne kamery obserwowały każdy mój ruch, ale nie przejmowałem się tym. Jeśli są spostrzegawczy, a powinni być skoro dostali tu posadę, dowiedzą się o mojej obecności i bez nagrań z monitoringu. Zaparkowałem na uboczu żeby w razie niepowodzenia w miarę sprawnie się stąd zmyć. Nie oszukujmy się, już w tej chwili byłem skłonny zawrócić.

Wysiadłem z samochodu, przede mną stał ogromny, główny budynek S.T.A.R. Labs. Przez chwilę przerzucałem kluczyki w dłoniach, zagryzając dolną wargę. Wahałem się zrobić kolejny krok. Bałem się swojej reakcji, kiedy uderzy we mnie ból z przeszłości. Powtarzałem sobie, że robię to dla Garfielda. Ten jeden raz powinienem się przełamać.

Wziąłem kilka głębokich wdechów i wytarłem drżące dłonie o uda, co musiało wyglądać komicznie, skoro ich nie miałem. Nadal łapałem się na tak zwyczajnych odruchach jak wycieranie dłoni. Ludzkie gesty były tak silnie zakodowane w mojej podświadomości, że w ogóle nie byłem w stanie kontrolować niektórych zachowań.

Powłócząc nogami, upominałem się, że to nie ten sam budynek. Tamto laboratorium nadawało się do rozbiórki po tym, jak odebrało mi matkę, zniszczyło moje piękne, wysportowane ciało i sprawiło, że straciłem chęci do życia, które wtenczas wydawało się być pozbawione sensu i racji bytu.

Moja klatka piersiowa dygotała pod wpływem nierównego, łapczywego oddechu. Chyba dostawałem czegoś w rodzaju ataku paniki. Niejednokrotnie widziałem Rae w takim stanie. Nie chciałem panikować. W takim miejscu wolałbym być w pełni świadomy tego, co ewentualnie mogłoby się ze mną stać.

Oszklone drzwi rozsunęły się przede mną, a chłodny powiew klimatyzacji nieco mnie otrzeźwił. Było tu zupełnie inaczej niż w Detroit, co z początku uznałem za mały plus. Przekroczyłem próg i szczerze mówiąc, cieszyłem się w duchu, że nie zjadłem dużego śniadania. Nie było tu strasznie, trzeba przyznać, że na wejściu wszystko prezentowało się dość przyjaźnie, w porównaniu do budynku, w którym kilka lat temu pracowali moi rodzice. Wyglądało trochę jak recepcja hotelowa. Gdzieniegdzie porozstawianych było kilka roślin i bezdotykowy automat na wodę. Na wprost wejścia ciągnęła się długa lada, za którą stała drobna blondynka. Miała ciasno upięte włosy i tak grubą warstwę czerwonej szminki na ustach, że nie mogłem oderwać od nich oczu. A potem rzeczywistość wymierzyła mi solidnego policzka, kiedy minęło mnie dwóch mężczyzn w podeszłym wieku, ubranych w identyczne białe fartuchy. Wychodzili na zewnątrz głośno omawiając jakiś, najwidoczniej nieudany, eksperyment. Ze zdwojoną siłą dotarło do mnie, że przecież byłem w S.T.A.R. Labs, że to w jednym z ich placówek doszło do masakry, która wywróciła moje życie do góry nogami. Starałem się skupić na Garfieldzie, w końcu tylko z jego powodu tu przyjechałem. Obiecałem, że mu pomogę, że skoro on nie potrafił się przełamać, to ja spróbuję. I pewnie gdyby nie fakt, że urocza recepcjonistka cały czas do mnie mówiła, w międzyczasie uznając mnie na niepoczytalnego i niepostrzeżenie dając znak do jednego z trzech ochroniarzy w holu, który natychmiast nacisnął guzik przy uchu i szeptem wezwał swoich kolegów, pewnie już dawno wróciłbym do Jump City i zaszył się przed ekranem razem z Beastie’m.

Spojrzałem wokół siebie, w jednej chwili otoczyła mnie grupka rosłych mężczyzn z pistoletami skierowanymi prosto na mnie. Cali byli uzbrojeni, wyposażeni w odzież kuloodporną i hełmy z przyłbicami. Zamarłem i delikatnie podniosłem dłonie do góry, dając znak, że nie mam zamiaru niczego wywinąć. Całe moje ciało usiane było w małych, czerwonych kropkach. Czułem się jak kula dyskotekowa. Wszyscy stali nieruchomo, wpatrując się we mnie zawzięcie. Jeden niepożądany ruch i rozpęta się niepotrzebna strzelanina. Recepcjonistka wyszła zza lady z czystym profesjonalizmem wypisanym na twarzy. Spojrzała na mnie poważnie, marszcząc brwi. Dłoń miała luźno ułożoną na pistolecie przypiętym do pasa, jak się domyślałem nie była to jedyna broń w jaką była wyposażona, nie mówiąc już o kamizelce kuloodpornej prześwitującej przez białą koszulę.

– Nie chcę wam zrobić krzywdy. – wycedziłem ostrożnie.

– Cóż, jak widzisz my również nie mamy złych zamiarów, jednak musisz wziąć pod uwagę to, że wtargnąłeś na teren prywatny. Włamałeś się, a to sztuka. Nikt nie jest w stanie przejść naszych zabezpieczeń.

– Najwidoczniej nie macie aż tak zaawansowanej technologii, skoro…

– Victor? – usłyszałem zza pleców znajomy głos i mimo tych wszystkich luf skierowanych w mój stronę, powoli odwróciłem głowę. – Mogłam się spodziewać. Nikt inny nie zhakowałby nam systemu.

– Sarah. – odparłem oniemiały. Zlustrowałem ją wzrokiem, nie wierząc, że to naprawdę ona. Moją uwagę szczególnie przykuł identyfikator na jej piersi. – To znaczy, doktor Simms. – poprawiłem, zastanawiałem się, kiedy zdobyła tytuł doktora. Chociaż minęło tyle lat, że nie powinno mnie to wcale dziwić. – Nie sądziłem, że jeszcze się spotkamy.

Sarah skinęła głową w stronę blondynki, która niechętnie odwołała ochronę. Mężczyźni w mundurach opuścili broń i ostrożnie się wycofali, nadal nie spuszczając mnie z pola widzenia. Sarah podeszła do mnie, spoglądając mi w oczy. Czułem się okropnie. Od wypadku nie miałem kontaktu z nikim z otoczenia ojca. Nie chciałem wracać do świata laboratorium, ani widzieć jakiegokolwiek współpracownika rodziców. Był okres, że brzydziłem się nimi. Nie mogłem znieść jej wzroku ciążącego na mnie. Nawet nie chciałem wiedzieć, co o mnie myśli widząc mnie takim, wiedząc jak bardzo zostałem odczłowieczony. Sarah dotknęła mojego sztucznego policzka, uśmiechając się delikatnie. Miałem ochotę się cofnąć, odrzucić jej dłoń, nie pozwolić na taki kontakt. Nie chciałem żeby widziała mnie pod ta postacią. Wolałem żeby pamiętała mnie jako w pełni sprawnego chłopaka, pełnego chęci do życia, z głową pełną pomysłów na swoją karierę sportową. A jednak ani drgnąłem. Stałem w miejscu pozwalając jej na dotykanie metalowej części twarzy.

– Ekhem. – przerwała recepcjonistka, a Sarah natychmiast się ode mnie oderwała – Pani Simms, mam rozumieć, że nasz nieproszony gość to pani znajomy, tak?

– Oh, ależ oczywiście. Proszę nie robić problemu z jego niezapowiedzianej wizyty. Wszelkie nieścisłości biorę na siebie.

– Nie musisz…

– Daj spokój, Vic. – uciszyła mnie machnięciem ręki – To tylko mała przysługa. – mówiła, puszczając do mnie oczko, ale prawda była taka, że znowu uratowała mi tyłek. Jak za starych czasów.  – Zgaduję, że chciałbyś się zobaczyć z Silas’em, prawda?

– Nie mogłoby być inaczej. – potwierdziłem.

– Normalnie zarażasz entuzjazmem. Chodź, zaprowadzę cię do niego.

Spojrzałem przelotnie na recepcjonistkę, która wgramoliła się na swój fotel i zaczęła stukać w klawiaturę komputera. Nawet nie wiedziałem, że Sarah również tutaj pracowała. Zastanawiałem się na jak wysokiej musi być pozycji, skoro blondynka tak szybko ustąpiła. Byłem pewien, że innemu pracownikowi byłaby w stanie odpyskować za taką akcję albo zgłosić jeszcze wyżej i tym samym narobić niemałych problemów. W końcu to nie plac zabaw, gdzie szczeniaki mogą się bezkarnie włamywać, tylko poważny ośrodek badawczy.

Weszliśmy w jeden z niekończących się korytarzy. Jeśli Tytani kiedykolwiek narzekali na ponuractwo korytarzy, które nieczęsto są używane, musieliby przyjść tutaj. Moim ciałem wstrząsnął dreszcz. Poruszałem się sztywno, wsłuchany w rytmiczne uderzenia szpilek Sary. W końcu skręciliśmy w stronę windy i z niecierpliwością wpatrywaliśmy się w zmieniające się oznaczenia pięter.

Dopiero kiedy zasunęły się za nami metalowe drzwi, a Sarah wcisnęła odpowiedni przycisk, spojrzała na mnie z zamiarem podjęcia rozmowy.

– Wiele się zmieniło od ostatniego razu. – zaczęła, splatając swoje palce.

Skinąłem głową, nie bardzo wiedziałem co powiedzieć. Wydawało mi się, że próbowała nawiązać do naszego przelotnego romansu. Myślałem, że jasno ustaliliśmy, że to wszystko było tylko nic nieznaczącym incydentem. Zerknąłem na nią kątem oka. Czy obwiniała mnie za moje nagłe zniknięcie po wypadku? Według tego, co relacjonował ojciec, była świadoma mojego stanu fizycznego i psychicznego. Dla większości znanych mi wtedy osób Victor Stone umarł podczas eksplozji w laboratorium w Detroit, razem z Elinor Stone. Ojciec nigdy tego nie przyznał, ale ja niejednokrotnie słyszałem kondolencje składane przez znajomych, kiedy ukrywałem się po kątach dawnego domu. Wtedy myślałem, że coś w tym jest. Że tamtego felernego dnia faktycznie umarłem, przynajmniej w pewnym stopniu. Ale potem zobaczyłem zieloną poświatę przecinającą niebo nad Jump City i moje życie w krótkim czasie po raz kolejny wywróciło się do góry nogami.

– Saro, ja nie chciałem…

– Zaręczyłam się. – oświadczyła nagle, wprawiając mnie w jeszcze większe zakłopotanie. Teraz wychodziło na to, że to ja jej się naprzykrzam. – Jestem już tak stara, że to chyba naprawdę ostatnia szansa na zajście w ciążę. – wyznała – Takie uroki poświęcenia się karierze. – dodała ciszej, okręcając na palcu cienki, złoty pierścionek.

Spojrzałem na nią z szeroko otwartym okiem. Nie wiedziałem jak zareagować. To było tak sprzeczne z Sarą, którą znałem. Wcześniej wyśmiałaby każdego, kto decyduje się na dzieci w jej wieku. Czyżby ten wypadek wpłynął także na nią?

– Zresztą, to nieistotne. – odparła.

– Nieprawda. To cudowna wiadomość, serio. – mówiłem, starając się wykrzesać z siebie choć odrobinę radości. Gdyby nie miejsce byłbym skłonny brnąć dalej w temat, a nawet namówić ją na wspólne wyjście i opicie jej związku. – Gratuluję.

Sarah spojrzała na mnie niemrawo. Rozchyliła lekko usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale ostatecznie jej wargi tylko lekko zadrgały i zacisnęły się w wąską kreskę. Wyszliśmy z windy, od razu skręcając w lewo. Minęliśmy po drodze kilku naukowców, skupionych na swoich badaniach tak bardzo, że musieliśmy ustępować im miejsca żebyśmy się nie zderzyli. Czy każdy wielki geniusz jest takim dupkiem pracoholikiem?

– To czym się teraz konkretnie zajmujesz? – zagadnąłem, przerywając męczącą ciszę.

– Cóż, ten ośrodek specjalizuje się w zakresie nowoczesnej technologii, więc nie mam za dużego pola do popisu. Plus jest taki, że nadal mogę pracować przy badaniach międzyplanetarnych. W Detroit było dużo lepiej, nawet jeśli byłam na niższym stanowisku. Wtedy mogłam oddać się badaniom nad przestrzenią kosmiczną. – powiedziała niemal na jednym oddechu, stając nagle w miejscu. – To tutaj. – wskazała dłonią drzwi przed nami, uśmiechając się nieco pogodniej. – Wiesz, Vic, cieszę się, że przyjechałeś. Silas ciągle o tobie wspomina. Jest bardzo samotny. Zdaję sobie sprawę z tego, że nienajlepiej się między wami układa i nie chcę prawić ci kazań, ale on naprawdę żałuje, że nie macie lepszego kontaktu. – odwróciła się w stronę drzwi i małego skanera zamieszczonego z ich lewej strony. Komputer zeskanował jej twarz i otworzył drzwi, ukazując lekki nieporządek, w którym niezdarnie próbował odnaleźć się mój ojciec. – Niedawno przenieśli go to tej sekcji. Nadal nie może się zaklimatyzować. – poinformowała mnie, usprawiedliwiając go – Zostawię was samych. – powiedziała. Jej dłoń powędrowała na moje ramie, delikatnie je ściskając.

Sarah odwróciła się i odeszła zostawiając mnie samego z ojcem. Spoglądałem za nią jeszcze chwilę, obserwując kołyszące się w rytm stuknięć obcasów, długie, blond włosy. Na siłę przesuwałem w czasie to, co teraz stało się już nieuniknionym. Obawiałem się tego, jak zareaguje kiedy po tylu latach spojrzę mu w oczy. Żołądek podszedł mi do gardła, bezskutecznie starałem się nieco rozluźnić. Dopiero kiedy wszedłem do środka, ojciec mnie zauważył. Wytrzeszczył oczy w osłupieniu i rozchylił usta.

– Victor. – powiedział, poprawiając okulary na nosie. Zamrugał kilkakrotnie, uważnie mi się przyglądając. Wyglądał jakby zobaczył co najmniej ducha. – Nigdy w życiu nie przypuszczałbym, że się tu pojawisz.

– Ani ja. – rzuciłem mimochodem, starając się nadać mojemu głosu obojętny ton. Podszedłem bliżej niego.

– Więc co się stało? – zapytał niby przejęty. Nie byłem w stanie stwierdzić czy naprawdę był zdolny do zmartwień o coś innego niż praca i badania, nad którymi aktualnie pracował. Nadal moje zaufanie względem niego było wątpliwe. Nieważne co powiedziała Sarah, ten człowiek nie mógłby się zmienić, choćby nie wiem co. A najgorsze było to, że nie wiedziałem jak po tym wszystkim mam z nim rozmawiać bez robienia mu wyrzutów. – Nie musisz owijać w bawełnę. Zdaję sobie sprawę z tego, że masz do mnie jakiś interes. Mów, chłopcze. Przejechałeś taki kawał chyba nie na darmo, prawda?

Przez chwilę stałem przed nim i po prostu mu się przyglądałem. Zauważyłem siwiznę na skroniach i nowe zmarszczki w kącikach oczu i ust. Czas go nie oszczędził. Zastanawiałem się jak poukładał sobie życie. Chciałbym go zapytać jak radzi sobie bez mamy i beze mnie. Czy tęskni za nami? Czy brakuje mu jej towarzystwa? Naszych ciągłych kłótni o moją przyszłość? Sprzeczek o to, że znowu nie pojawił się na meczu albo jego kazań jak to marnuję swój intelekt i czas spędzając weekendy razem z kumplami z drużyny na imprezach pełnych alkoholu? Zawsze powtarzał, że mógłbym mieć wszystko, że jestem ponadprzeciętny. Problem w tym, że według niego oznaczało to pójście w jego ślady i poświęcenie się celom  naukowym. Dla mnie moja kariera sportowa była wszystkim. Tak, byłem ponadprzeciętny. Nie tylko intelektualnie, ale niestety mój ojciec nie miał okazji się o tym przekonać, bo uparcie opuszczał każdy jeden mecz. Co więcej, był tak zajęty swoją pracą, że nawet nie zauważył, kiedy przespałem się z jego współpracownicą.

 – Tak. – powiedziałem – Przyjechałem tylko w jednej sprawie. Musisz mi pomóc rozwiązać pewien problem.

 

~*~*~

 

~Rachel